Aankomst in de Filipijnen

Een kleine update van mijn eerste anderhalve week in de Filipijnen! Ik probeer al een paar dagen te beginnen aan deze blog (ook al was ik eerst niet van plan om een blog te beginnen want zo lang ben ik nou ook weer niet weg;)), maar was er nog niet echt aan toe gekomen. Inmiddels is er al een hoop gebeurd. Op zondag kwam ik aan in het Work The World huis, nadat ik bijna een volledige dag had gereisd. In het vliegtuig niet geslapen maar vooral films gekeken en genoten van de huilende Chinese baby's voor mij. Toch wel beetje spannend om alleen op reis te gaan! Gelukkig ging alles redelijk voorspoedig en kwam ik zonder problemen aan in Iloilo. De eerste avond ben ik na het eten met vier anderen nog wat gaan drinken in Atria, het nabijgelegen 'winkelcentrum', maar waar zij besloten om nog te gaan dansen vond ik het mooi geweest en ging naar huis om te slapen. Mijn eerste week hier heb ik op de afdeling interne doorgebracht, nadat ik samen met het andere nieuwe meisje (Moira) op maandag een rondleiding door de stad van Joy, een van de projectleiders, had gekregen. Vooral de lunch die we maandag kregen was erg goed, zoals eigenlijk al het eten hier! Veel vlees en gefrituurd of gebbqd eten. 's Avonds wordt er voor ons gekookt door Gerry en Margie en ook zij zetten ons alleen maar heerlijke dingen voor, af en toe Westers maar ook veel Filipijns eten. Dinsdagochtend nam ik, zoals elke ochtend, met iedereen die in mijn ziekenhuis zit de jeepney. Dit zijn een soort rijkversierde auto's die je zou kunnen vergelijken met lijnbussen in Nederland, behalve dat er geen haltes zijn en er altijd nog wel een extra persoon bij in past. Deze dinsdag was de eerste dag die ik in het ziekenhuis doorbracht en het feit dat ik mijn eentje zou zijn vond ik redelijk spannend. Eerst waren er patiëntpresentaties, verzorgd door de clinical clerks. Dit zijn de vierdejaars en zijn denk ik te vergelijken met semi-artsen in Nederland. In feite doen zij al bijna al het papierwerk, nemen de nieuwe patiënten op en verzorgen de controles van de patiënten. Hierna kreeg ik een rondleiding over de afdeling door een van de artsen. Omdat ik vantevoren al foto's had gezien wist ik ongeveer wat ik kon verwachten en daarom was ik niet erg verrast, maar het gaat er hier zeker erg anders aan toe dan ik gewend ben. De patiënten liggen erg dicht naast elkaar zonder gordijntjes ertussen en het is er enorm warm. Er zijn wel ventilatoren (heerlijk voor het verspreiden van infecties!), maar er is geen airco terwijl het hier overdag wel vaak tegen de 30 graden is. Er zijn maar een paar verpleegkundigen en die zorgen voornamelijk voor het uitdelen en toedienen van medicatie, de daadwerkelijke verzorging van de patiënt moet door een familielid of andere verantwoordelijke (ook wel Bantay) gedaan worden. De hoeveelheid mensen met een longontsteking is heel hoog en de IC ligt vaak vol (of tenminste het geïsoleerde deel voor patiënten met infecties) dus worden patiënten ook gewoon geintubeerd op de afdeling en daar beademend, soms zelfs manueel omdat er onvoldoende apparatuur is. Veel van de patiënten kunnen daarnaast geen onderzoeken of dure medicijnen betalen, dus velen liggen er maar een beetje de hele dag. Om deze reden had ik aan het einde van de ochtend de hele afdeling wel gezien. Toen het tijd was voor lunch bleek dat een van de artsen jarig was en daarom voor eten had gehaald, iets wat kennelijk traditie is. Ik ben overgehaald om een heleboel nieuwe dingen te eten, zoals oesters en gevulde inktvis op een stokje, maar het sausje van ingewanden voor over de rijst heb ik toch maar laten staan. Ik was de enige buitenlander dus de meesten waren erg geïnteresseerd in hoe het er bij mij thuis aan toe gaat en hoe ik het hier heb. Omdat iedereen na een uur nog steeds aan het eten was (moest er niet iemand op de patiënten letten?) besloot ik dat ik voldoende indrukken voor die dag had en ging ik naar huis, natuurlijk niet nadat we meerdere groepsfoto's hadden gemaakt. Dat ze hier erg dol op foto's zijn merkte ik ook de volgende dag. Er was mij verteld dat ik om 8 uur aanwezig moest zijn voor een bepaalde conferentie, ik had echter geen idee waar deze over zou gaan. De volgende dag bleek dat dit hun jaarlijkse Internal Medicine conferentie was, waar ze allemaal aan elkaar voorgesteld werden en er kort geëvalueerd werd op het afgelopen jaar. Kortom, waarom was ik hier?! 8 uur was bovendien niet 8 uur zoals ik het gewend ben, aangezien de meesten niet voor half 10 op kwamen dagen en zelfs toen pas het ontbijt werd geserveerd voordat we konden beginnen. Gelukkig maar dat ik hier mijn simkaart met internet heb. Toen de conferentie tegen half 12 afgelopen was, hebben ze letterlijk nog 3 kwartier de tijd genomen om groepsfoto's te maken, in zowel verschillende formaties als verschillende poses ('wacky' was de favoriet). Leuk feitje: ik ben groter dan alle 25 artsen, ook als de achterste op hogere traptreden staan. In de middag kon ik gelukkig met een hele aardige vrouwelijke arts meelopen (Ana) en heb ik uiteindelijk nog een ERCP bijgewoond. Vooral het laatste vond ik leuk om te zien. Steriliteit is hier heel anders (lees: vaak niet) en de artsen lopen vrolijk op hakken, met sieraden en in hun mooie kleding rond. Ook de bewaking van de bloeddruk vond ik apart: een van de clerks plakte met plakband een verlengde stethoscoop op de arm van de patiënt en nam vanaf een afstandje om de zoveel tijd de bloeddruk op. Dit is zomaar een van de voorbeelden van de improvisatorische uitvindingen die ze hier hebben. De ERCP was overigens uiteindelijk niet geslaagd omdat de scoop het halverwege begaf. Na het ziekenhuis heb ik met Moira nog een taxi gepakt naar River Spa, waar je voor een uur lang een heerlijke hot stone massage kunt krijgen. Een heleboel meisjes in het huis gaan hier dan ook regelmatig heen, vooral omdat het ook goedkoop is. Op donderdag heb ik opnieuw met een van de artsen een rondje over de afdeling gedaan en een tijdje op de ic doorgebracht, waar het voor de verandering aardig rustig was. Deze dag heb ik daarom voornamelijk een beetje met het personeel gepraat en ben ik redelijk op tijd weg gegaan. Tijdens de lunch bij Mang Inasal (plekje waar we meestal eten met huisgenootjes uit mijn ziekenhuis, hele lekker kip!!) kwam een van de fysiotherapeuten bij ons zitten en omdat ik besloten had om niet meer terug te gaan naar het ziekenhuis wilde zij me wel wat van de stad laten zien. Ondanks dat we elkaar nog niet kenden, stond ze erop om mijn jeepney te betalen en een ijsje voor mij te halen (halo halo heet dit toetje wat je bijna overal kan halen, erg goed!), wat ik echt heel lief vond. 'S Avonds was het tijd voor mijn eerste bbq en karaoke avond! Dit is een wekelijkse activiteit met het huis waar ook al het personeel bij is. Karaoke is hier echt een dingetje en in veel grote winkels kun je karaokesets kopen. Omdat Moira en ik de nieuwelingen waren, was aan ons de eer om de eerste liedjes te zingen. Gelukkig maar dat ik een enorm talent voor zingen heb! Ik vond dit echt de leukste avond in het huis tot nu toe en ik heb echt heel erg gelachen. Om 11 uur gingen we echter allemaal naar bed, omdat de volgende ochtend om 6 uur het busje naar Boracay voor zou komen rijden. Ik had bedacht dat ik prima tijdens deze 6 uur durende rit kon slapen, maar dit bleek niet het geval te zijn. Omdat het busje ingericht was naar Filipijnse maatstaven en de 2 jongens (die langer zijn dan ik dus fair enough) de achterbank al hadden bezet heb ik de hele rit een beetje met mijn benen dubbelgevouwen gezeten. Het landschap om ons heen maakte gelukkig veel goed! Veel rijstvelden en armoedige huisjes langs de weg maakte het boeiend rondkijken. Toen we eindelijk bij de boot aankwamen was de oversteek nog maar een klein kwartiertje. Het bootje was typisch Filipijns: kleurrijk en met aan weerszijde grote drijvers. Op het eiland zaten we verdeeld over twee hostels, die op maar twee minuutjes lopen van elkaar lagen. Ik deelde een vier-persoons kamer met Moira en Venecia (ook mijn kamergenootje in het WTW huis) en Steve, een Brit met lang blond haar en een baard waarvan we twijfelden of hij nou 30 of eerder 45 zou zijn. Nadat we onze spullen hadden uitgepakt verzamelden we ons allemaal op het strand om een beetje te gaan zwemmen. Het grote strand op Boracay heet White Beach en doet zijn naam zeker eer aan! Het zand is superwit en het water is lichtblauw en heel helder, echt een klein paradijsje dus. Dit paradijsje is echter al wel door een redelijke hoeveelheid andere toeristen ontdekt, dus aan het strand zelf was het redelijk druk met voornamelijk heel veel koreanen maar dit maakte verder niet heel veel uit. Tegen half 5 begaven we ons richting een barretje dat ons door een van de hostels was aangeraden, Spider House genaamd. Dit zou een goede plek zijn om de zonsondergang te zien. De Spider House was echt fantastisch! De bar bevond zich halverwege een rots die in zee uitkwam en het tafeltje die wij hadden bemachtigd hing als enige over het water heen. Zo mooi! Via een ladder naar beneden kon je er zwemmen en we hebben hier onder het genot van cocktails en een pizza de hele avond gezeten. Ik ben de avond met 3 anderen geëindigd bij een soort openlucht club, waar je de hele avond in het zand kon dansen. Op zaterdag zijn een aantal gaan parasailen of eilandhoppen, maar omdat ik gehoord had dat je vooral dit laatste veel beter op andere plekken kunt doen en het bovendien erg duur was (toeristische prijzen) heb ik samen met Casper (de enige andere Nederlander) voornamelijk de hele dag op het strand gelegen. 'S avonds zijn we met zijn allen bij een Italiaanse tent op het strand gaan eten en de volgende ochtend heb ik vooral nog een beetje rondgelopen voordat we weer met het busje teruggingen. Zondag zijn er 9 nieuwe mensen gearriveerd en er zijn er maar 2 weggegaan dus we zijn met een hoop nu (23?). Ik was blij dat ik maandag kon beginnen op een nieuwe afdeling, namelijk de SEH, ook omdat ik had gehoord dat er regelmatig interessante gevallen binnenkomen. Omdat Sarah, een van de huisgenootjes, al een weekje op de SEH rondliep kon zij mij bovendien een beetje wegwijs maken. De eerste dag op de SEH vond ik erg leuk omdat ik inderdaad een aantal interessante dingen zag. Zo werd er een man geintubeerd terwijl hij nog volledig bij bewustzijn was en op geen enkele manier verdoofd werd, zag ik een jong babytje die waarschijnlijk meningitis had en kreeg een van de patiënten een hartstilstand. Ik heb dus voor het eerst van mijn leven een reanimatie uitgevoerd! Succesvol was het helaas niet, want de 24-jarige jongen overleed uiteindelijk. Ik vond het vooral heel triest voor de familie en zij konden het ook maar heel moeilijk accepteren. Dit leidde ertoe dat we denk ik wel een half uur bezig zijn geweest met het uitvoeren van compressies, omdat je hier pas mag stoppen als de familie toestemming geeft, ook al merkten wij dat het lichaam van de jongen bij elke keer dat we wisselden stijver werd en dus heel zeker overleden was. Ook het gebrek aan privacy vind ik heel erg, omdat de hele SEH mee kan kijken en bovendien overvol is. Er zijn maar enkele bedden en de rest van de patiënten zit op houten banken aan de zijkant, vaak voor wel meerdere dagen vanwege ruimtegebrek op de afdelingen. De artsen hebben het dus bijna altijd aardig druk. Gister en vandaag hadden ze helaas voor ons vooral druk met papierwerk en zo nu en dan labuitslagen. Er kwamen wel nieuwe patiënten binnen, maar de meesten spreken vooral Hiligaynon, de voertaal hier, en waren bovendien niet enorme spoedgevallen. Dat betekent dat er erg rustig aangedaan kan worden en er voornamelijk een infuus aangelegd wordt waarna de patient ergens op een bank wordt gezet. Weinig gebeurtenissen dus die voor ons interessant zijn om mee te kijken. Sarah en ik hebben de afgelopen twee dagen dan ook vooral doorgebracht met het lezen van statussen (deze zijn gelukkig wel in Engels!) en houden lange lunches met de andere studenten totdat we om 2 uur uiteindelijk naar huis zijn gegaan. We voelen ons vooral een beetje nutteloos. Volgens haar was vorige week de hele week veel drukker en gebeurde er veel meer, dus we hebben denk ik nu gewoon pech. Morgen willen we wat later naar het ziekenhuis gaan en daar tot het avondeten blijven, aangezien er morgen een feest gehouden wordt ter ere van een of andere beschermheilige van een bepaald deel van de stad. De verwachting is dan ook dat er veel mensen zullen gaan drinken in de loop van de dag, wat kennelijk gepaard gaat met meer verkeersongelukken en gevechten. We blijven toch geneeskundestudenten, dus stiekem hopen wij hier heel erg op! Vanavond eet ik voor de verandering niet thuis, maar ga ik eten bij de fysio (Lovelynn) met wie ik ook vorige week de stad in ben geweest. Ze heeft mij en Moira bij haar thuis uitgenodigd, dus ben erg benieuwd! Verder ga ik waarschijnlijk dit weekend met een groepje naar Antique, waar we een waterval gaan bezoeken, ziplinen en een beetje rondtrekken. Ik hoop dat jullie thuis nu ook een beetje een beeld krijgen wat ik hier doe en dat alles in Nederland goed gaat!!!

Liefs Karlijn