Goodbye Iloilo!

Mijn laatste weekje met Work the World zit erop! Voelt wel raar hoor, de tijd gaat zo snel en vanaf nu ga ik dan echt alleen op pad. Vorig weekend hebben we met 5 Engelse meisjes en 3 andere Nederlanders op Islas de Gigantes doorgebracht, wat echt een heerlijke groep eilandjes is. Om vier uur 's ochtends op vrijdag vertrokken we een beetje op de gok richting het busstation, want echt duidelijk waren de bustijden niet. Even was er een beetje paniek bij ons toen er vrolijk werd medegedeeld dat de eerstvolgende bus pas een uur later zou vertrekken, maar omdat filipijnen nou niet echt aan stiptheid doen waren we 20 minuten later onderweg. De hoofdferry en tevens de enige ferry van die dag had welgeteld ongeveer 20 passagiers (waarvan wij dus de helft waren), wat wel even het massatoerisme aantoont.. Het eiland waar wij op verbleven was het noordelijke eiland en had alleen smalle paadjes die net breed genoeg waren om met de scooter overheen te kunnen. Dit was dan ook ons transport voor het weekend: met z'n tweetjes achterop bij onze 'chauffeur'. We verbleven in een zogenaamd resort, maar de kamer zelf was des te basic. Toen we arriveerden waren er zelfs maar 7 bedden in de kamer, beetje krap voor 9 mensen leek ons. Mijn favoriete plekje was het kleine barretje/hutje die versiert was met schelpen en lampjes, en waar de eigenaar en vrienden ons de hele avond gratis rum en cola gaven: het was immers zo nobel van ons dat we vrijwilligers waren in het ziekenhuis!! Dat we vooral observerend werk doen maakte ze niets uit. Zaterdag vertrokken we vroeg voor een dagje eilandhoppen (zo mooi!!) en snorkelen en eindigden we de dag bij een grot. Vooral dit laatste zijn we nog steeds een beetje lacherig over, want we weten zeker dat de tocht die we daar maakten in Europa echt niet toegestaan zou zijn. Op onze slippertjes betraden we de grot, waar onze twee gidsen ons na enige tijd mededeelden dat we de grot via de bovenkant van de berg zouden verlaten maar dat we wel een paar kleine obstakels moesten trotseren, die wellicht een heel klein beetje gevaarlijk zouden zijn. Dit bleek een bijna verticaal stuk rotsklimmen te zijn waarbij de gidsen ons op sommige stukjes daadwerkelijk omhoog hesen. Hier waren we niet bepaald op voorbereid maar iedereen haalde uiteindelijk veilig en vrolijk de top. Wel heb ik nog nooit zo een paar stevige schoenen gemist ;) Op zondag vertrokken we uiteindelijk rond het middaguur weer naar Iloilo. Ik geloof dat iedereen hier heel erg aan toe was, nadat we het hele weekend alleen maar seafood (hele krabben, vissen, inktvis in inkt, gekke schelpdieren) en rijst hadden gegeten en dit ons inmiddels een beetje de neus uit kwam. 1 dag is leuk, 3 iets te veel. Op maandagochtend nam ik afscheid van de meeste huisgenootjes en vertrok ik naar Guimaras, mijn onderkomen voor de week. Ik sliep hier in een klein dorpje genaamd Kati-Kati, bij mama Lucy en haar gezin. Kati-kati bestaat uit ongeveer 95 huizen waarvan bijna iedereen familie is en iedereen dus ook de hele tijd bij elkaar naar binnen loopt. De meeste mensen verdienen hun geld met het verkopen van gewoven rieten producten of werken op het land, de mensen hebben hier dan ook niet veel te besteden. Het huis was groter dan ik verwachtte en is denk ik ook iets luxer dan een gemiddeld huis hier in het dorp. Het bestaat uit een deels houten/deels stenen hut met een cementen vloer en een dak van golfplaten. Wel zijn er een aantal pitjes met vuur om op te koken, een soort woonkamer met bamboe banken en tv en een toilet (met bucketshower want nergens stromend water). Ik heb zelfs een redelijk grote kamer voor mijzelf met twee bedden. In de tuin om het huis lopen verder een hele hoop dieren, inclusief groot varken. Drie ochtenden heb ik in het lokale ziekenhuis doorgebracht, wat redelijk vergelijkbaar is met die in Iloilo, behalve dat het een stuk kleiner is. De belachelijke uren die de artsen hier in de Filipijnen maken zijn echter nog steeds hetzelfde: 36 uur lang, gevolgd door slechts 12 uur off-duty. Niet gek dus dat je iedereen hier op willekeurige moment een dutje ziet doen (tijdens de overdracht, op OK, op de afdeling enz.). Ik kan hier alleen maar heel veel bewondering voor hebben en het zal ook zeker helpen om straks af en toe even te relativeren als ik weer eens vind dat ik lange dagen maak ;) De spoedeisende hulp is hier wel een stuk rustiger, maar ik heb me wel prima kunnen vermaken met de verpleegkundigen die voornamelijk hier de tent runnen. Hele schokkende dingen heb ik niet gezien, of misschien ben ik gewoon al zodanig gewend aan de Filipijnse manier van werken. Woensdagochtend zou ik in de plaatselijke kliniek doorbrengen, maar na 2 uurtjes waarbij het hoogtepunt het afleveren van vitaminen bij het huis van een net-bevallen vrouw was, vond de vrouw die mij begeleid (Mia) dat het maar weer tijd was om te gaan. In de middag nemen Mia en Cherryllyn (Lucy's dochter) mij mee naar plekjes op het eiland, doen een poging mij te leren weven of ik speel met de kinderen in het dorp (die overigens echt onvermoeibaar zijn). Iedereen is hier ontzettend lief en heel erg geïnteresseerd in Nederland, aangezien de meesten het eiland niet eens hebben verlaten. Een typisch gesprek met mij gaat hier als volgt: " Manang (zo noemen alle kinderen mij en betekent zoiets als ouder meisje dan jijzelf voor wie je respect hebt), where are you from? How old are you? Do you have a boyfriend? Do you have siblings? How old is your brother?" En dan wat gilletjes als de meisjes erachter komen dat Jort nog een redelijk bereikbare leeftijd heeft ook. Je hebt fans hier, broertje! Donderdagavond was mijn laatste avond en werd er een kampvuur gehouden, maar niet voordat we eerst met een hele aanhang aan neefjes en nichtjes hadden gegeten, met onze handen voor de gelegenheid. Ik ben nu heel getraind in het eten van rijst zonder bestek! Na het kampvuur zouden we normaal gesproken nog liedjes zingen en een traditionele dans doen, maar gezien het overlijden van hun oom (en buurman) afgelopen zondag was dit nu niet gepast. Elke ochtend vragen Cheryllyn en Lucy ook hoe ik geslapen heb en of ik niet wakker heb gelegen van de buren. Het is namelijk gebruikelijk dat de overledene een week in huis opgebaard ligt. De familieleden waken hierbij de hele tijd en 's avonds worden er speciale liedjes gezongen, gevolgd door potjes kaarten en veel gelach etc. Ze hebben mij gevraagd of ik ook niet een kijkje wil nemen maar ik voel me daar een beetje ongemakkelijk bij. Vrijdagochtend zou mijn laatste ochtend in de kliniek zijn, maar na het ontbijt belde de enige verloskundige dat ze niet kon komen en dus zat het er voor mij al weer op wat betreft het medische gedeelte van mijn reis. Na het eten van de beruchte plaatselijke mangopizza (iedereen die mij ooit raar heeft aangekeken bij het eten van een hawaii: dit was echt een next-level fruitpizza) nam ik afscheid van mijn gastgezin. Vrijdagavond sliep ik nog een laatste nachtje in het huis in Iloilo en dronken we nog wat laatste biertjes op het dakterras. Wat laatste kleine probleempjes met het regelen van onderdak waar ik natuurlijk weer lekker laat mee was, maar als het goed is is het meeste nu geregeld! Ik zit nu in het vliegtuig naar Puerto Princessa op Palawan en morgen zal ik doorreizen naar El nido. Nog iets typisch Filipijns: ik heb geen woord gewisseld met mijn buurvrouw in het vliegtuig maar wel heeft ze me net haar laatste gebakje-achtig-iets aangeboden en vriendelijk afslaan was geen optie. Inmiddels probeert ze me een soort pittige chipsballetjes te voeren. Een uur geleden toen ik bij de gate op een bankje zat te wachten gebeurde precies hetzelfde met een andere dame. Eten, en het delen daarvan, is een echte obsessie. In het ziekenhuis vroeg iedereen mij steevast of ik wel had ontbeten (zo niet dan hebben zij nog wel wat over) en vanaf een uurtje of 10 volgt dan de vraag of ik al geluncht heb (nee natuurlijk niet??). Zo worden er ook hele mcdonalds bestellingen afgeleverd bij de spoed: het karretje waar normaal de patiëntstatussen op staan wordt dan leeggemaakt zodat al het eten rondgereden kan worden. De arts kan dan gemakkelijk met 1 hand de patiënt onderzoeken en met de andere zijn hamburger eten. Zou je in Nederland eens moeten proberen.. 

Liefs Karlijn